Utrecht, een hollandse belevenis

Een goed begin is het halve werk

Met 10 vrouw spreken we af in Utrecht, lekker midden in het land zodat het voor iedereen met een uurtje te doen zou kunnen zijn.
De weersvoorspellingen zijn Hollands wisselvallig dus we negeren die enorme grote kans op veel water, maar nemen toch de poncho mee. Je weet maar nooit.
Welke schoenen ga ik aandoen? Mijn waterdichte wandelschoenen zijn niet meer waterdicht en sinds het tijdperk instagram heb ik geen tijd meer om te winkelen. Sneeuwschoenen zijn wel waterdicht maar nog een tikkeltje overdreven. Twijfelend trek ik een kast open en tot mijn grote verbazing staan daar nog bijna nieuwe enkellaarsjes. Kom ik hier nu weg met de opmerking wie wat bewaart heeft wat? Ja dat lukt, want ik ben al op weg.

Zoek je vriendinnen

Wij komen meer dan op tijd aan bij de afgesproken parkeerplek en slingeren het gebakje met 6 keer steken met het gemakje in een vakje. We tellen al snel 7 vriendinnen, waarvan 2 nieuwe gezichten, gezellig. Wie met ons meetelt komt dan op -3 vriendinnen, die komen met de trein. Blijkt nu dan dat we toch kunnen tellen?
We spreken af naar een bepaalde straat te lopen zodat we elkaar daar treffen en de groep compleet zal zijn. Onderweg komen we een muurtje tegen wat er uitziet als een boekenkast. Dat nodigt uit om de camera al uit de tas te halen voordat we eigenlijk al echt begonnen zijn.

Op de locatie app zien we dat van de groep treingangers er een vriendin helemaal de andere kant op gaat en vervolgens al zes minuten stil staat. Na een speurtocht komen ze even later toch alle drie tegelijk de hoek om zwaaien en zijn we pas echt aan koffie toe.

• 

• 

• 

Van kerk naar hotel

We gaan binnen bij Bunkhotel en dan komen echt alle camera’s direct te voorschijn.
Deze kerk is zo fraai en knap omgetoverd naar een hotel. Wat een bijzonder initiatief. Boven is er een ruime tafel vrij voor ons en de koffie laten we ons lekker smaken. Ondertussen kunnen we mooi even bijpraten en worden de nieuwe gezichten gezellig besmet met het instagram-virus. Als we dat willen mogen we in het hele hotel rondkijken en ja dat willen wij. De kamers zijn super knus zeker voor setjes. Een gedeelte van de kamers hangt als het ware midden in de kerk en er heerst in het hele gebouw een fijne sfeer. In de grote horeca ruimte, wordt gewerkt achter laptops maar er wordt ook gezellig getafeld.

• 

• 

• 

Licht in de tunnel

Vervolgens gaan we hartje stad in om de herfst te zoeken. Hoezo staat juist nu werkelijk alles in de steigers met gracht en al? We laten ons niet kennen, want er is toch altijd wel iets moois te vinden. Je moet het willen zien en als je het niet ziet dan beleef je het gewoon samen en dan zie je het toch. Zo is daar ineens een tunneltje met wisselende kleurtjes licht. Aan het einde van de tunnel nog meer licht en een plasje water. Dus op de knieën en om de buurt schiet iedereen er lekker op los.

Een aantal vriendinnen heeft geen tunneltrek vandaag en bijft boven staan kletsen. Ook dikke prima. Wachten wordt gezellig praten en dus is wachten geen wachten meer, want als de tunnelmensen aansluiten gaat het kletsen gewoon door. Wie wacht op wie? Echt niemand dus.

Drie op een rij

Verliefd worden we in 1 klap op een geveltje met een te schattig blauw deurtje en een mooie bloemenkrans. De eigenaresse komt naar buiten en zegt dat het binnen in haar winkel net zo mooi is. Daar heeft ze gelijk in. Veel van alles, maar heel mooi.

Ze vertelt ons ook dat als we even wachten de kerk opengaat en dat dat ook echt de moeite waard is. Bijzonder nog steeds hoe dat werkt, je praat met mensen en je hoort iets nieuws. We bedenken ons dat als jezelf praat je alleen maar dingen hoort die je al weet.
Met de laatste vriendinnen die uit de winkel vertrekken, lopen we de Sint Willibrordkerk in. We verwachten daar alle andere vriendinnen te treffen, maar de kerk is leeg. Eerlijk gezegd worden we zo in beslag genomen door al het mooie licht en de enorme hoeveelheid kleurrijke details, dat we er geen genoeg van krijgen. Bij het weggaan nog even een kaarsje aansteken. Met drie vriendinnen op een rij in een stilte momentje kun je dan ineens overvallen worden door emoties en ook daar zijn we vriendinnen voor.

• 

• 

• 

Een hofje,? Zeg maar gerust een hof

De andere zeven lieverdjes snappen niet waar we blijven en wij niet waar zij zijn. Wat denk je? Zitten ze gewoon in een hofje. Hoe dan? Zitten trouwens niet helemaal het juiste woord want de benen maken overuren hier. Dit hofje kun je vinden naast de domkerk en als je dat weet is het niet te missen eigenlijk. Als we weer compleet zijn wisselen we de belevenissen uit en gaan ook de nodige bloemen nog even op de plaat.

• 

• 

• 

Krokettendag

Wachten tot het gaat regenen gaat geen honger stillen vandaag, dus we besluiten dat het mooi geweest is met al dat mooie weer. Het is inmiddels half drie, prima lunchtijd. In de Winkel van Sinkel hebben ze van alles, veel rood, een wenteltrap, koffie en kroketten. Een toptent dus. Het is vandaag kroketten-dag, komt dat even mooi uit. Niet dat we een excuus nodig hebben hoor….maar toevallig is het wel.

• 

• 

• 

Groen is handig

Als iedereen weer verzadigd is gaan we weer op pad. Welk pad dan? Die kant op ergens maar dan anders. Dat klinkt goed. We komen twee keer op een punt waar we eerder geweest zijn vandaag, maar dan mag je gewoon nog een keer een foto maken, dat geeft echt niks. Bij een struik vol roze bloemen duiken er drie vriendinnen in en een andere vriendin wacht tot de struik weer leeg is, zij gaat voor een totaal beeld. Mooi dat iedereen hetzelfde ziet, hetzelfde lijkt te vangen en het resultaat dan toch altijd compleet verschillend is.

We komen zomaar nog een hofje tegen. Dat is vast niet zomaar hoor, iemand met overzicht roept af en toe wel rechts of links. Ik als eeuwige bezemwagen let alleen maar op die te mooie groene regenjas van Jeanette. Groen is een handige kleur tussen die enorme berg gele jassen langs de grachten. Foto’s van vandaag in overvloed, hoeveel wil je er hebben? Alleen die gave groene jas langs de gracht ben ik dan weer vergeten…

• 

• 

• 

En ja hoor, het gaat regenen. Mag dan eindelijke mijn poncho uit het tasje, jippie. Niet groen en ook niet geel maar een tijgerprintje. Waarom in hemelsnaam? Nou gewoon in het kader van alle andere zijn uitverkocht en er komt echt veel regen aan. Voor sommigen is deze plensbui het moment om het tempo richting de auto iets te versnellen, camera’s in de tas en kijken waar je loopt. Terugkijken dat doen doen we thuis alweer op een hele fijne vriendinnendag. Een dag waarin we samen lachen, inspireren en leren. Wat een feest. Op naar de volgende #40plusvriendinnen_ontoer. Wie weet verschijnt hier de groene regenjas nog wel?

Waar was de poncho ook handig ?

Waar was de poncho helemaal niet nodig ?