5 hobbels op ons pad

Het vroege ontbijtje in hotel Lingos gaat er in als zoete koek.  Uitslapen doen we thuis wel weer. Stratos is onze gids de komende dagen, hij kent Florina als geen ander. We gaan als eerste een klein rondje in de stad lopen. Anders zien we daar niks van en dat zou pas zonde zijn. Het is al heerlijk weer en we komen al snel langs de ganzen die dus toch levend zijn. Een mooi stukje natuur midden in de stad. In Florina lijkt iedereen elkaar te kennen en ook op de terrassen heerst er een dorp sfeertje. Toch is Florina ook een drukke stad met veel leuke winkeltjes en ook veel oude pandjes.  Wat een engelen geduld heeft Stratos met ons, want wij schieten veel foto’s maar schieten dus verder weer niet echt op.

Hobbel 1

Na de ochtendwandeling gaan we de auto halen en de spullen inladen want we gaan op weg naar Prespa national park .  Maar voordat we daar aankomen zijn er nog wel wat hobbels te overwinnen. De eerste hobbel is dat we de gids al kwijt zijn voordat we ook maar vertrokken zijn. Hoe dan? Door het feit dat het allemaal smalle eenrichtingsstraatjes zijn en de gids achter ons staat opgesteld. Blokje om dus voor ons, maar ja dan is daar een ambulance en een afgesloten weg en dan ben je dus ineens een soort van ernstig verdwaald. Maar in onze auto blijft het gezellig en met mijn neus op het dashboard van het lachen vinden we Stratos gelukkig weer. Hij blij, wij blij en door.

Spanning en sensatie

We worden warm onthaald in Ski Center Vigla Pisoderi, met een plaatselijke lekkernij. De mannen hebben stoere praat waar wij geen touw aan vast kunnen knopen. Verder is het lekker rustig in het ski center en dat is dus ideaal als je lekker ongestoord wil skiën. Er is ook een camping vlakbij de piste. Wij gaan niet skiën maar willen wel heel graag naar boven om op het hoogste puntje te staan. Met liftje omhoog en met lifjte weer naar beneden, hoe moeilijk kan het zijn?

Om het allemaal wat spannender te maken stellen de stoere mannen voor dat 1 van ons met hun mee naar boven gaat op de sneeuwscooter. Marga en Monique gaan met de skilift naar boven en ik ga met die mannen mee.  Hoezo dat eigenlijk?

De sneeuwscooter blijkt dus een sneeuwschuiver te zijn. Bijna goed, haha, moeilijk te volgen hoor dat Engels op zijn Grieks. Met een slakkengangetje de berg op. Niet heel erg spannend maar wel heel erg mooi.

Hou de tissues maar bij de hand

Eenmaal boven vallen wij van het ene emo momentje in het andere. Daar is een uitzicht zover als je ogen kunnen kijken. Zalig vind ik dat. Ik voel me dan zo verbonden met mezelf en dus thuis. Nu op dit punt vanzelfsprekend ook extra verbonden met mijn vriendinnen. Samen beleven en samen on top of the world zijn brengt nog meer vriendschap en dankbaarheid. Waar zijn de tissues?

Mag ik nog even verder snotteren? Er ligt een dik pak sneeuw,  je zakt er tot aan je kruis in weg.  Dat brengt nog veel meer tranen , maar nu van het lachen. Als alle snot op is en de ogen weer redelijk in normale stand staan gaan we met zijn drietjes weer met het liftje naar beneden. De mannen met de sneeuwschuiver hebben het wachten al lang opgegeven. Logisch.

We vertrekken weer en langs de weg staat daar een lekker Grieks hapje ons op te wachten. Als de hapjes op zijn en het babbeltje klaar is gaan we weer verder.

Hobbel 2

De tweede hobbel is dat we 36 km terug al moesten tanken. Boven op een berg kom je normaal gezien niet echt een tankstation tegen, dus dat word pompen of verzuipen.

De tijd vliegt wel.

Door naar het Prespa meer,  bij Restaurant Ta Psaradika in Mikrolimni krijgen we een lekkere lunch geserveerd. Veel gerechten zijn bereid met bonen, die bonen zijn zo groot dat het wel krieltjes lijken. Op het terras zitten ook een man en een vrouw ons op te wachten. De man word aan ons voorgesteld als Christos de pilot. Hij vraagt of ik mee ga vliegen? Ik zie alleen maar een paar bootjes en geen vliegtuig dus ik roep  “ofcourse”!!!!  Hij is serieus, en legt uit dat hij de pilot is van een paradingus.  Oepsie, wat heb ik nu toch weer geroepen. De skilift was al spannend toch?

Hobbel 3

Marga en Monique zeggen met hun volle verstand ja op het paragliden plan. Die 2 bikkels hebben beide hoogtevrees, dus ik hou maar stil en zie wel hoe het gaat vliegen. Terugkrabbelen is geen optie maar dit alles kan wel benoemd worden als hobbel nummer 3.

Ondertussen hebben we wel kunnen tanken en word het dus pompen en gelukkig niet verzuipen. Fijn dat we van deze hobbel dan toch een opschieter hebben kunnen maken.

Hobbel 4

Als je gaat paragliden moet je eerst de berg op. Dat lijkt me logisch, maar is dan toch nog steeds een enorme hobbel 4.  Met onze huurauto hebben we een poging gedaan de berg op te rijden. Het plan is tot 1500 meter maar bij 1200 meter gaat de auto aan het schuiven in de sneeuw. Marga word gillend gek en springt de auto uit. Ik heb beloofd goed op Marga te passen, dus we besluiten heel wijs om terug te gaan. De pilot Christos vind het jammer maar snapt ons wel en morgen is er weer een dag. Nieuwe ronde om met Ecotourism de lucht in te gaan.

Hobbel 5

Door naar Plan B van de gids.  We gaan de sunset bewonderen. We rijden naar een ander bergje, bijna zijn we er maar dan ligt daar een enorme sloot water op de weg. Zo groot dat je er een boot voor nodig hebt volgens Monique. Ondanks dat deze hobbel dus een diep gat is, gaat deze toch het blog in als hobbel nummer 5. Ook hier zijn we dus maar omgedraaid. Veiligheid voorop.

Stratos is behalve onze gids ook eigenaar van Prespa Resort. We bewonderen de kamers en slepen maar weer eens met onze veel te zware koffers. Het is mij een compleet raadsel waarom ik voor 11 dagen schone kleding, een bikini, een föhn en een leesboek bij me heb. Allemaal even kansloos. Bij restaurant Prespeion schuiven we aan bij het veel te lekkere diner. Die grieken weten echt wat lekker is. Veel en samen gezellig eten, een blij ei word je ervan.

Wat is er zo bijzonder aan Nymfaio?

Hoeveel ben je kwijt aan een lunch voor 3 personen?

Wie houd er van een varkenskop?